Maandag 17 tot en met vrijdag 21 November

Maandag 17 november:
Ik moest half 6 op staan omdat we vroeg weg moesten. Nog wat laatste spullen snel ingepakt en naar Blue Frog gegaan. Om kwart voor 7 zaten we in de bus. We zouden 5 uur onderweg zijn in totaal. Het bleek alleen dat alleen de busreis al 5 uur duurde. De weg ging vanaf Zanderij ( het vliegveld) naar de Coppewijne rivier. De weg was erg slecht, meer gaten en kuilen dan glad wegdek. Maar gelukkig hadden we een erg goede buschauffeur. Een van de oordopjes van mijn ipod is zo vol met bauxiet gekomen dat er bijna geen geluid meer uitkomt. Vet balen.
Vanaf de Coppewijnerivier gingen we met de boot verder. De tocht duurde 3 uur. Het was echt geweldig, de rivier ligt vol met grote rotsen. De rotsen boen water zijn het probleem niet, het gaat om de rotsen onder water. Die zie je namelijk niet en daar vaar je je boot op kapot. Onze stuurman was gelukkig erg goed en manouvreerde ons overal zonder problemen tussen door. Het was verbazing wekkend om te zien hoe hij de hele rivier uit z’n hoofd kent. Na een lange zit kwamen we dan eigenlijk aan op het resort waar we zouden verblijven. Het ziet er prima uit, stapelbeden met klamboe en koude douches, ik ben niet anders gewend. De soela’s (stroom versnellingen) zijn echt geweldig om in de liggen, het heerlijke lauwe water stroomt dan langs je heen waardoor je een soort van massage krijgt. Nadat ik lekker in een soela had gelegen zijn we gaan eten, daarna nog even wat gelezen en redelijk vroeg naar bed. Morgen staat de Voltzberg op het programma.

Dinsdag 18 November:
Vandaag het beklimmen van de Voltzberg. Om 7 uur stond het ontbij t voor ons klaar, een lekker gebakken eitje en brood. Het is ongeveer ± 13 km lopen. 6 km heen daar het beklimmen van de berg en dan weer 6 km terug. Om 8 uur vertrokken we met de korjaal naar het begin van het pad door het bos. Daarna begon de toch door het bos naar de Voltzberg. Onze gids was Sabba een goeie peer die erg aardig was. Het lopen door het bos is echt geweldig. Je hoort zo veel, allemaal dieren geluiden en de geur is ook overweldigend, de geur van nat en vochtig bos. Wat ik wel opvallend vond was dat de geur soms anders werd, meer of minder humus, ik weet niet waar het aan lag. 3 uur lopen was iets overdreven, rond een uur of 12 waren we pas bij de berg. Onderaan de berg hebben we nog even gerust om moed te verzamelen om omhoog te gaan, tenminste de rest van de groep moest moed verzamelen. Ik was gelijk al klaar om te gaan:p Het begin van de Voltzberg was lastig te beklimmen. We moesten over grote rotsblokken klimmen en door dicht struikgewas. Na dit stuk was het eigenlijk lopen over asfalt. Dat is best een rare gewaarwording om zo omhoog te lopen over asfalt. Natuurlijk was het geen echt asfalt maar graniet. Het komt ongeveer op hetzelfde neer. Het graniet was zo warm dat mijn voeten warm werden door mijn schoenen heen! De helling was best pittig. Je moest echt voorover buigen om nier achterover de berg af te rollen. Na een stevige klim van 20 minuten waren we dan eindelijk boven…. En wat een geweldig uitzicht!!! Het is gewoon niet te omschrijven zo mooi. Maar toch probeer ik het. Bomen zo ver als je kunt kijken, zo ver dat het lijkt alsof er geen einde aan komt. Het gaat maar door en gaat maar door. Her en der liggen andere graniet bergen die boven het bos uitsteken als erwten op een plank. Het uitzicht is geweldig! Na een half uur genoten te hebben van het fantastische uitzicht moesten we de uitdaging aan gaan om weer naar beneden te lopen. Nou is naar boven al een uitdaging maar naar beneden is misschien wel lastiger. Omdat je elke keer die klappen op je benen krijgt. Ik kon het natuurlijk niet laten om ene klein stukje rennend te doen waardoor ik een aantal opmerkingen naar me hoofd kreeg waaruit ik maar heb afgeleid dat ik niet helemaal spoor. Veilig en wel beneden aangekomen begon de weg terug. Na een lange toch huiswaart kwamen we weer bij het begin punt. Ik was al voorop gaan lopen zodat ik een duik kon nemen in het water. Ik wist dan ook niet hoe snel ik mijn doorweekte t-shit uit moest trekken en het water in moest komen. Wat een lekker gevoel om al dat klamme zweet van je af te kunnen spoelen. Na ene tijdje rondgezwommen te hebben kwam de Korjaal om ons weer op te halen. Om half 5 waren we weer terug in het kamp. Het avond eten was Kip-Kerrie. Echt super lekker. En klaar gemaakt door onze geweldige kokkin Chandra. Na het eten ben ik weer lekker gaan zwemmen. Ik heb toen een grote steen gespot die er wel goed uitzag om op te gaan liggen. Toen het te donker werd om te zwemmen ben ik gaan douchen. Na de douchen pakte ik mijn ipod en ben ik op die steen gaan liggen, lekker kijken naar de sterrenhemel. De desbetreffende steen bleef echt heel erg lang warm. En dat was wel lekker.

Woensdag 19 November:
We mochten min of meer uitslapen vandaag. Om 9 uur gingen we naar de Moedervallen, Gelukkig gingen mama en femke vandaag wel mee want die waren niet mee naar de Voltzberg. Eerst weer een stukje met de boot en daarna 30/45 minuten lopen naar de Moedervallen. Onze gidsen van vandaag waren Sabba en Hugo. Denk niet van Hugo dat hij een nederlander is want hij is een echte Surinamer. Sabba en Hugo zijn 2 hele goede gidsen die een hoop weten te vertellen maar ook erg aanrdig en behulpzaam zijn. Na ruim half uur gelopen te hebben kwamen we dan aan bij de Moedervallen. Op de een of andere manier had ik hele hoge water vallen verwacht maar dat was niet zo. Dit waren relatief lage watervallen. Maaar dat neemt niet weg dat het prachtig was om te zien. Ik ben een heel stuk stroomopwaarts geklommen over de rotsen heen. Ik was al tot boven de watervallen gekomen en ik wilde eigenlijk op het randje gaan staan. Helaas kon dat niet omdat ik dan door het water moest lopen en dan zou ik meegesleurd worden door het water. Na genoten te hebben van de rust om me heen ben ik terug gaan klimmen. Terug gekomen bij het begin punt bleek dat de helft van de groep al terug was gegaan naar de boot. Ik moest wachten op de rest van de achterblijvers waaronder ook mijn vader. Toen de groep compleet was zijn we terug gaan lopen om ons bij de rest van de groep te voegen. Toen we terug in het kamp waren was en een hele grote groep doodshoofdaapjes. We mochten ze voeren met stukjes banaan. Dat was echt leuk om te doen want zo gauw als ze de banaan zien dan willen ze dat stukje ook en dat kan dan uitlopen op een ruzie. Ik dacht gelijk aan het spreekwoord: 2 honden vechten om een been en de 3de gaat ermee heen. Zoals ik al zei was het leuk om ze te voeren ze proberen dan met hun kleine kleine handjes de banaan uit je vingers te pakken, het is dan leuk om het stukje banaan goed vast te houden waardoor ze moeite moeten doen. Echt heel erg mooi om mee te mogen maken. Natuurlijk moeten aapjes ook hun behoefte kwijt en natuurlijk komt dat dan terecht op iemand. Helaas was het slachtoffer mijn lieve moeder (muahaha) Ze kon het alleen niet echt waarderen, ook wel begrijpelijk want het was best erg veel. Maar na een goede douche en veel shampoo was de ergste lucht weg. De rest van de middag zijn we naar het strandje aan de andere kant van de landingsbaan gegaan. Er is daar een klein zand strandje waar je lekker kan liggen en een beetje kan zwemmen. Ik kon niet te ver het water in omdat de stroming te sterk was. Ik kon dus ook niet naar de overkant zwemmen
In de avond was er speciaal voor ons een optreden van de dorpsbewoners. Er werd goede muziek gemaak op instrumenten als: een krukje, een groene fles wijn, een grote trom, een aantal kleinere trommels en natuurlijk sambaballen. Prachtig om te zien hoer er zulke lekkere muziek kan worden gemaakt op dit soort simpele instrumenten. Het was erg gezellig . Er werd veel gedanst of een poging gedaan tot. Nadat de bandleen klaar waren mochten we zelf ook wat spelen. Ik kwam al snel met wat goede nummers maar ik kende alleen een paar regels. Ik werd al snel Marco Borsato genoemd waar ik eigenlijk wel om moest lachen.

Donderdag 20 november:

De dag dat we alweer zouden vertrekken van de Raleigh vallen. Helaas helaas, echt heel erg jammer. Om 9 uur stond eht ontbijt voor ons klaar. Er was nog een andere groep voor ons die eerst moest ontbijten. Na het ontbijt waren de gidsen weg met de andere groepen. We konden dus onze tijd in plannen. Om 1 uur zou het eerste vliegtuigje komen om de eerste helft van onze groep op te halen, om 2 uur zou het 2de vliegtuig komen om ons op te halen. Om 12 uur landde er een vliegtuig. Om half 1 ging her eerste gedeelte van de groep naar de landingsbaan zodat ze optijd zouden zijn voor het vliegtuig van 1 uur. Toen ze boven op het vliegveld aankwamen vloog het vliegtuig net weg. Het bleek dat ze wel mee hadden gemoeten met het vliegtuig van 12 uur. Daarna zijn wij ook maar naar boven gegaan zodat we hoe dan ook geen vliegtuig zouden missen. En zo begon het wachten op het vliegtuig van 2 uur. Om kwart over 2 was er nog geen vliegtuig, er werd ons verteld dat om kwart over 3 het eerste vliegtuig zou komen. En later het 2de. Dus nog langer wachten. En wachten en voor de verandering wachten. Om kwart over 3 verachten we een motorgeluid te horen maar dat hoopgevende geluid bleef weg. Het probleem was dat niemand wist waneer er een vliegtuig zou komen. We konden dus ook niets anders gaan doen. Dus we moesten meer wachten. Ik was al snel weer naar beneden gerend om daar nog 2 Djogo’s te halen. In de verwachting dat ik elk moment een vliegtuig zou horen aan komen. Maar toen ik weer terug boven op de landingsbaan was, was en nog steeds geen vliegtuig. Eidenlijk kwam er om 5 uur een vliegtuigje uit de lucht vallen. Het was een 12 persoons dus we konden er met z’n allen makkelijk in. Alles snel ingeladen en toen d’r vandoor. We mochten 35 minuten lang genieten van het geweldige uitzicht vanuit het vliegtuigraampje. Van boven af lijkt het bos net een groot broccoli veld. Vanuit het vliegtuig was ook heel goed te zien waar het regende en waar niet. Grote nevel gordijnen trokken als mist over het gigantische broccoli veld. Bomen zo ver als het oog reikt.

Vrijdag 21 November:
Vandaag hebben we maar eens rustig aan gedaan. Een beetje uitgeslapen om bij te komen van de Raleigh vallen. We zijn naar Fort Zeelandia gegaan, want dat moet je natuurlijk gezien hebben als je in Suriname bent. Het was best interessant. Er was een andere exposé dan de eerste keer toen ik er was. We hebben nog een beetje rondgewandeld en een terrasje gepakt bij het Fort. We waren van plan om een overnachting te doen op het Brokopondo meer op Tonka eiland. Het was alleen erg prijzig en een andere optie was er niet. Daarom besloten we om er wel naar toe te rijden om het in ieder geval gezien te hebben. Om 3 uur waren we op kantoor. Ik heb laten zien waar ik werk en mijn ouders en zusje voorgesteld aan Hans en Soraya, Benito was er niet. Daarna zijn we met Hans naar Haroen-line car rental gereden. Daar stond onze huurauto op ons te wachten. Een 8 persoons Mitsubishi Delica. Deze uitvoering werd Jasper genoemd. Mijn vader wilde erg graag terug rijden naar huis. Oke prima. Hij was wel erg zenuwachtig met het stuur aan de verkeerde kant. Maar goed, zo raar is dat ook weer niet na tig jaren rijervaring aan de rechterkant van de weg. Thuis aangekomen besloten we om bij Spice Quest te gaan eten. Spice Quest is gevestigd in een oude drukkerij. Een aantal drukpersen staan dan ook achterin de tuin en zijn overwoekerd door planten. Het eten was erg lekker, zeker de moeite waard. Ik moet alleen wel zeggen dat ik het best prijzig vond.